#ความเดิมตอนที่แล้ว คังชอลร่วมมือกับซองมู เพื่อปกป้องโลกของเขาและยอนจู ในการกำจัดฆาตกรตัวจริง ต้องสร้างตัวตนของฆาตกรขึ้นมาก่อนทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง คุณซนที่เป็นเหมือนพ่อแท้ๆ ของคังชอลถูกฆ่า คังชอลถูกใส่ความ!!
ยอนจูทำแผลให้คังชอลเมื่อมาถึงโรงแรม เธอพยายามเลือกโรงแรมที่ไม่สะดุดตา แต่เธอก็ยังไม่วางใจ เธอรู้ว่าคังชอลถูกใส่ความ ทุกอย่างถูกจัดฉาก เขาจึงหนีมา เธอจึงพยายามหาว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วจะแก้ไขอย่างไร มันต้องมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นแน่ แต่ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย คังชอลต้องการยาทำแผลด้วย เธอจึงตัดสินใจต้องไปจากที่นี่ชั่วคราว เธอบอกให้เขารอเธอกลับมา แต่คังชอลเหมือนไม่เข้าใจในตัวยอนจูเลย ทำไมต้องช่วยเขา “การที่เราจากกันมันต้องมีประโยชน์อะไรบ้างสิ” ยอนจูบอกกับเขา ทำให้คังชอลยิ่งสงสัยในตัวเธอเข้าไปอีก ว่าเธอเป็นใครกันแน่ เธอต้องไปแล้ว “หวังว่าครั้งนี้จะได้ผลอีกนะ” เธอโน้มตัวเข้าไปจูบเขาอย่างแผ้วเบา เธอหันไปเห็น (โปรดติดตามตอนต่อไป) แล้วเธอก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง
เมื่อเธอกลับมาโผล่ที่ห้องพักในโรงพยาบาลของเธอ เธอจึงรีบวิ่งออกไปห้องเก็บอุปกรณ์ทำแผล เธอหยิบของที่จำเป็นต้องใช้ แล้วขับรถมาที่บ้านพ่อของเธอทันที เธอมาถึงบ้าน ร้องหาซูบงและพ่อ แต่ไม่มีใครตอน เธอจึงไปที่ห้องทำงานพ่อ เธอเห็นพ่อนั่งหันหลังให้ เธอจึงตัดพ้อกับเขาว่า “พ่อทำแบบนี้ทำไม ไหนบอกว่าจะให้จบแบบมีความสุขไง ทำไมพ่อต้องฆ่าทุกคนแล้ว ใส่ร้ายคังชอลด้วย พ่อปล่อยให้เขาใช้ชีวิตแบบมีความสุขไม่ได้เหรอ พ่อคะ.....) พ่อเธอเงียบไม่ตอบอะไร เธอเห็นรูปภาพที่พ่อชอลโดนฉีกทิ้ง เธอเริ่มสงสัยจึงค่อยๆเดินเข้าไปหาแล้วมองหน้าพ่อของเธอ.....”กรี๊ดๆๆ” เธอวิ่งออกจากห้องมาอย่างรวดเร็ว เธอตกใจมาก เธอรีบโทรหาซูบง
ขณะที่ซูบงมาถึงที่โรงพยาบาลมยองเซ ยอนจูโทรหาเขาพอดี
ซูบง : พี่ยอนจูอยู่ที่ไหน ผมมาหาที่โรงพยาบาลทำไมพี่ไม่อยู่ล่ะเนี่ย
ยอนจู : ตอนนี้อยู่ที่บ้านพ่อ เกิดอะไรขึ้นกับพ่อ
ซูบง : พี่เจออาจารย์แล้วเหรอ หน้าเขา...หน้าเขาหายไป
ยอนจู : ก็ใช่นะสิ! เกิดอะไรขึ้น
ซูบง : ทั้งตา จมูก แล้วก็ปาก หายไปหมด
ซูบงเล่าว่า คืนนั้นที่เขาสลบไป พอฟื้นขึ้นมา อาจารย์ซึ่งหน้าหายไปแล้ว กำลังลงมือวาดการ์ตูนอยู่ เขาได้ยินเสียงคนคุยกัน “ให้ยิงซนกลางหัวใจ แล้วก็วาดปืนในมือคังชอล” พอเขาตั้งสติได้ก็กรีดร้องสุดเสียงอีกครั้ง และรีบหนีออกมาจากห้อง เขาว่าอาจารย์โอวาดรูปเป็นบ้าเป็นหลัง แสดงว่าตอนนี้อาจารย์โอวาดรูปตามที่ฆาตกรสั่ง เขากลัวมากถึงกับร้องไห้ออกมา เขาสั่งให้ยอนจูอย่าเข้าไปอีกมันอันตรายมาก เธอจึงบอกว่า คังชอลโดนยิง ถ้าเธอทิ้งไว้แบบนั้น เขาอาจจะตายได้ แต่ซูบงเสียงดังใส่เธอ คนที่จะเป็นอันตรายก่อนอาจเป็นเธอก็ได้ อาจารย์สติหลุดไปแล้ว! เขาไม่ใช่ตัวเองแล้ว! รีบล็อคประตูแล้วรีบหนีออกมา ซอกบอมได้ยินเรื่องทั้งหมด ซูบงรีบกอดเขาด้วยความกลัวว่าใครจะตามมาทำร้ายเขา
ยอนจูตัดสินใจกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง เธอค่อยๆเดินย่องเข้าไป กล้าๆกลัวๆ เธอยังคงเห็นพ่อนั่งหลับอยู่ที่เดิม เดินย่อง ย่อง แล้วก็จับคอม จังหวะนั้น มือของพ่อเธอจับมือของเธอไว้ แล้วก็หันหน้ามาเธอ ยื่นหน้ามาที่เธอ เธอกรี๊ดสุดเสียง “กรี๊ดๆๆๆๆๆ” เสียงในห้องเหมือนมีการต่อสู้ ตึงตัง! โครม!
ตำรวจกำลังเข้ายืดตรวจเพ้นท์เฮ้าส์ของคังชอล ตำรวจเจอปืนที่บนหัวนอนเขา สารวัตจะนำตัว โดยุน ไปสอบปากคำ เขาว่าไม่อยากเชื่อเลยว่าโดนคังชอลและโดยุนหลอก เขารู้สึกเจ็บใจมาก ขนาดคุณซนที่รู้จักมา 10 ปี คังชอลยังฆ่าเขาได้ เหลือเชื่อจริงๆ จังหวะนั้นมีตำรวจมารายงานว่ารู้แล้วว่าคังชอลอยู่ที่ไหน กล้องตรงสี่แยกยองอิน จับภาพรถเขาได้เมื่อชั่วโมงก่อน รถหายไปก่อนจะถึงสี่แยก ทั้งสองสสี่แยกห่างกันสามกิโลเมตร เขากำลังส่งทีมไปตามหาตัว น่าจะไปไหนไม่ไกลเพราะเขาถูกยิง
ตำรวจตั้งด่านตรวจรถสีดำทุกคัน มีตำรวจสองนายตามมาถึงโรงแรมที่คังชอลหลบอยู่ พวกเขาสอบถามพนักงานโรงแรมว่าพบคังชอลบ้างไหม แต่เขาไม่แน่ใจเพราะ จะเข้ากะ พวกเขาจึงขอดูรายชื่อคนเข้าพักทั้งหมด พวกเขาขึ้นมาที่ชั้น 2 ห้องแรกที่ตรวจคือ 209 เขากดออดแล้วเรียกถามทีล่ะห้อง ทีละห้อง หน้าประตูห้องของคังชอลมีรอยเลือดตรงที่จับประตู เขาอยู่ห้องที่ 213 เขายังคงนอนปวดแผลอยู่ และได้ยินเสียงออด ได้ยินว่าเป็นตำรวจ เขาจึงพยายามเอื้อมมือไปปิดไฟ แล้วหยิบปืนที่เสื้อนอก ตำรวจใกล้เข้ามาแล้ว ! คังชอลเตรียมเล็งปืนไปที่หน้าประตู จู่ๆประตูห้อง 213 ก็หายไปเหลือแต่กำแพงสีขาว แม้แต่รอยเลือดตามพื้นก็หายไปด้วย ตำรวจงงว่าทำไมไม่มีห้อง 213 สงสัยเขียนผิด พวกเขาจึงถอยกลับไปตรวจชั้น 3 ต่อ คังชอลโล่งใจแล้วก็หลับไป ในลิฟท์กล้องวงจรปิดหายไป รถยนต์ของคังชอลจากสีดำกลายเป็นสีขาวเปลี่ยนทะเบียนรถ จาก 1596 เป็น 1623 ก่อนที่ตำรวจจะลงมาตรวจเจอ ยอนจูกำลังลบทุกอย่างที่เป็นร่องรอยของคังชอล เสียงประตูห้องดัง ตึงๆๆๆ ตลอดเวลา เพราะเธอไล่พ่อของเธอไปอยู่นอกห้องได้สำเร็จ เธอรีบเอาของที่นำมาด้วยจากโรงพยาบาลวาดเพื่อส่งไปให้คังชอล ซองมูพยายามจะเปิดประตูห้องแต่ไม่สำเร็จ
ของบนโต๊ะข้างเตียงคังชอลถูกลบออกเปลี่ยนเป็นของใหม่ แล้วนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้น คังชอลเอื้อมมือไปเปิดไฟ เขาร้องถาม ”คุณใช่ไหมโอยอนจู” เขาเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตวางอยู่บนโต๊ะ ยอนจูเขียนถึงเขา “มีสติแล้วตื่นขึ้นมานะคะ ตอนนี้ฉันไปที่นั้นไม่ได้ ดั่งนั้น คุณต้องรักษาตัวเอง ตื่นขึ้นมาเถอะนะคะ" พออ่านจบเขาก็หลับไปอีกครั้ง ยอนจูยังคงวาดอยู่ จู่ๆแสงจากคอมก็สว่างวาบขึ้นมา “แกเป็นใคร” ยอนจูตกใจมาก “โอยอนจูใช่ไหม” ไอ้ฆาตกรถามเธอ “แกออกมาตั้งแต่เมื่อไร" มันยื่นมือออกจากคอมแล้วบีบคอเธอ เธอพยายามดิ้นให้หลุด เธอเอื้อมมือไปปิดจอคอมได้สำเร็จ มันปล่อยคอเธอ แล้วพ่อเธอก็ล้มลง ยอนจูไม่ได้ยินเสียงเคาะจึงออกไปดูพ่อของเธอ เขาหลับไปแล้ว เธอเห็นสภาพที่น่าเวทนาของพ่อถึงกับร้องไห้ออกมา เธอพาพ่อไปที่ห้องนอน
ซูบงและซอกบอมเป็นห่วงยอนจูจึงมาหาเธอที่บ้านพ่อ ซูบงยังไม่หายกลัว เขาไปหาเธอที่ห้องทำงาน เห็นเธอกำลังยืนจ้องคอมอยู่ เธอเล่าเหตุการณ์เมื่อกี้ให้ซูบงฟัง พวกเขาสันนิษฐานว่าถ้าคอมปิดระหว่างพ่อกับฆาตกรจะขาดการติดต่อกัน เธอเสนอว่าวาดให้ทุกอย่างเป็นความฝันเหมือนครั้งก่อนดีไหม ซูบงเห็นด้วยให้ย้อนไปสิบปีเลยเป็นไง ก่อนที่ครอบครัวคังชอลจะโดยยิง ก่อนที่ฆาตกรจะปรากฏตัว ทีนี้ก็จะกำจัดเขาได้ตั้งแต่แรกเลยดีไหม ยอนจูบอกว่าดี แต่ไม่กล้าเปิดคอม กลัวว่าไอ้ฆาตกรยังรอเธออยู่ ใช้เครื่องนี้วาดอะไรไม่ได้แล้ว จังหวะนั้น ซอกบอมเคาะประตูแล้วเข้ามา เขาถามหายอนจู ซูบงก็บอกว่าเธออยู่นี่ไง ที่ไหนเหรอ พอซูบงหันไปก็หัวเราะออกมา ซอกบอมทำหน้าไม่พอใจแล้วเดินออกไป
“โอ ยอนจู ชื่อโอ ยอนจูใช่ไหม” เธอลืมตาขึ้น อัยการฮัน กำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ “โอยอนจู ทำไมหมอนั้นต้องหนีไปกับเธอด้วย จริงหรอ งั้นเราเริ่มตามหาเธอแล้วกัน จริงหรอจะได้ล่อเหยื่อออกมา 555” เธอรีบหลบเขาในทันทีแล้วค่อยๆคลานออกจากห้อง “บอกแล้วว่าคังชอลมันประสาท ใช่ ถ้าคังชอลถูกจับได้ ก็คงจะแก่ตายไปในคุกนั้นแหละ ปล่อยให้มันทรมานแบบนั้นดีกว่ายิงมันให้ตายนะ ยิ่งดีกว่าถ้าให้เห็นมันรู้สึกผิด” แกร็ก! เขาหันไปมองที่ประตูห้อง “เธอเป็นใครนะ มาทำอะไรที่นี้ เดี๋ยวสิ! เขารีบวิ่งตามเธอออกมา สั่งลูกน้องให้รีบไปจับตัวมา ลูกน้องกลับมารายงานว่าไม่พบเธอ เขาหัวเสียมาก แล้วเธอเป็นใคร เขาหันไปมองที่รูปบนโต๊ะที่ฆาตกรส่งมาให้เขา จึงทำให้เขาเข้าใจว่า ที่แท้ผู้หญิงคนนี้คือ โอยอนจูที่เขากำลังตามตัวนั้นเอง
เธอวิ่งหนีออกมาไกลจากที่นั้นพอสมควร จึงหยุดวิ่ง (เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมฉันไปโผล่ออฟฟิตฮัน ชอลโฮได้ หรือเพราะเขากำลังหาฉันอยู่ เขาเลยดึงฉันกลับมาในโลกนี้เหรอ งั้นครั้งล่าสุด ไม่ได้เขามาโลกนี้เพราะคังชอลสินะ เพราะฆาตกรใช่ไหม แสดงว่าไม่ใช่แค่ตัวเอกที่ดึงฉันเข้าไปในโลกนั้นได้)
เธอเดินเข้าไปร้านสะดวกซื้อ ถามพนักงานขายว่าวันนี้วันที่เท่าไร เวลาใด “22 ครับ 5 ทุ่ม” แล้วรู้เรื่องข่าวของคังชอลบ้างไหม “อ๋อ พอยิงคนเสร็จเขาก็หนีไปเลย ตอนนี้ยังจับตัวไม่ได้เลยด้วย” แล้วเธอก็ออกจากร้านมา เพิ่งผ่านแค่สองชั่วโมงหลังจากที่เธอจากคังชอลมา เธอจึงรีบโบกรถไปหาเขา แต่จู่ๆๆ เวลามันเดินหมุนไปอย่างรวดเร็ว เธอได้แต่ยืนอ้าปากค้าง รู้สึกตัวอีกที เช้าแล้ว เธอจึงกลับเข้าไปในร้านนั้นอีกครั้ง ถามคำถามเดิม “วันที่ 22” เอ๊ะ! เมื่อกี้ก็ 22 เธอถามซ้ำ “22 กันยายนใช่ไหมค่ะ “ “ครับ” (ผ่านไปเดือนหนึ่งแล้ว) เธอถามข่าวคังชอลอีกครั้ง แต่มีคนตอบแทน “ตำรวจยังตามจับเขาอยู่เลย นี่ก็ผ่านเป็นเดือนแล้ว ยังไม่เจอเลย หมอนั่นนี่เลวจริง มีข่าวลือว่าเขาอาจตายไปแล้ว มีคนบอกว่าระหว่างหลบหนีเขาโดนยิงด้วย” เธอรีบวิ่งออกมาแล้วขึ้นแท็กซี่ไป เธอไปถึงโรงแรมที่เขาอยู่จึงรีบวิ่งไปที่ห้องนั้นทันที ห้องนั้นยังคงไม่มีประตู เธอจึงทุบกำแพงเรียกเขา ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงนึกถึงข่าวลือว่าเขาน่าจะตายไปแล้ว เธอวิ่งไปดูที่รถของเขา ก็ไม่พบ เธอดูสิ้นหวัง
โดยุนกำลังเก็บของที่เพ้นท์เฮาส์คังชอล ส่วนโซฮีนั่งดื่มไวน์ด้วยความเศร้า โซฮีคิดว่าเขาน่าจะตายไปแล้วไม่งั้นคงต้องพบเขาแล้ว ลูกน้องโดยุนมาบอกว่าโอยอนจูมาหาเขา เขาออกมาพบเธอ โดยุนตั้งคำถามกับเธอมากมาย คุณใช่คนที่อยู่กับคังชอล “วันนั้นใช่ไหม ตำรวจกำลังตามตัวคุณอยู่ ทำไมถึงเพิ่งปรากฏตัว แล้วทำไมต้องมาหาเขาด้วย” เธอแค่อยากรู้ว่า “คังชอลเป็นยังไงบ้าง คุณพอจะรู้ไหม ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่เจอเขาเลย ฉันอยากรู้ว่าคุณพอจะรู้ข่าวเกี่ยวกับเขาไหม” เธอบอกด้วยเสียงสั่นเครือ “ผมจะรู้ได้ไงว่าเขาอยู่ไหน ขนาดตำรวจยังหาเขาไม่เจอเลย แล้วคุณเป็นอะไรกับประธานคังเหรอครับ เธอก้มหน้าตอบ “เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันแค่สงสัย ว่าตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่ไหม ฉันกลัวว่าเขาจะตาย ครั้งก่อนที่ฉันอยู่กับเขา เขาบาดเจ็บหนักมาก ฉันไม่น่าทิ้งเขาไว้แบบนั้นเลย” เมื่อโดยุนได้ยินดังนั้น จึงเขียนที่อยู่ให้กับเธอ(ชินโนริ วิลเลจ ฮอลล์) “ไปที่นี้ผมจะโทรบอกเขาให้ ประธานคังตามหาคุณอยู่ ” เธอดีใจมากที่เขายังไม่ตาย โดยุนฝากให้เธอเกลี้ยกล่อมให้เขามอบตัวโทษจะได้ลดลง
เธอนั่งรถบัสไปถึงที่สถานี ชินโนริ วิลเลจ ฮอลล์ เธอถามคนที่ป้ายรถว่าใช่ไหม เธอยิ้มด้วยความดีใจ นั่งรอหวังว่าจะได้พบเขา เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง เขาก็ยังไม่มา เธอดูสิ้นหวัง แต่แล้ว รถสีขาวป้ายทะเบียน 1623 ก็มาจอดอยู่หน้าเธอ เขาลดกระจกลง แล้วเรียกเธอ “โอยอนจู ไม่เจอกันนานเลยนะ ขึ้นมาสิ”
ยอนจูนั่งนิ่งบนรถ เขาจึงเริ่มคุยกับเธอ “คุณเป็นยังไงบ้าง ดีใจนะที่ได้เจอคุณอีก พูดอะไรบ้างสิ ผมดีใจมากเลยนะที่ในที่สุดก็ได้คุยกับใครสักคนสักที” “ฉันคิดว่าคุณจะตายไปแล้ว” “ ไม่มีทางหรอก ในเมื่อคุณอธิบายวิธีรักษาละเอียดขนาดนั้น” เขาทำตามคำแนะนำของยอนจูทุกอย่างตั้งแต่วิธีการฉีดยา ล้างแผล เอากระสุนปืนออก แล้วเย็บแผล หลังจากเขาดีขึ้น เขานั่งฟังไฟล์เสียงนั้นซ้ำไปซ้ำมา ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ ใครกันนะที่เป็นคนทำแบบนี้ ประตูปรากฏเมื่อเขาเปิดประตูออกมา แล้วหายไป เขามองอย่างสงสัยว่าทำไมประตูหายไป เขามาที่จอดรถมองไมเห็นรถของเขาก็เลยลองกดรีโมทดู ยิ่งทำให้เขางง รถเขาเปลี่ยนไป เขาไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่บ้านเก่าพ่อของเขา เขานั่งดื่มเบียร์ เขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ มือขวาของเขากำลังจะจางหายไป เขาตกใจมาก เป็นไปได้ไง ทุกอย่างมันดูบ้ามาก
ขณะที่คุยกับยอนจู อาการนี้แสดงออกมาอีกแล้ว คราวนี้เป็นแขนข้างซ้าย เขาพยายามหลบไม่ให้ยอนจูเห็น “ทำไมคุณหายไปนาน แต่คุณทำเหมือนมันไม่นานเลย คุณบอกว่าจะหาทางออก ผมเลยคิดว่า เดี๋ยวอีกสักพัก คุณคงจะกลับมา” “มีเหตุผลบางอย่างทำให้ฉันกลับมาไม่ได้” “ เหมือนคุณจะยังหาทางออกไม่ได้สินะ ตอนนั้นที่คุณบอกผมมีความหวังมาก อยากรู้จังทำไมคุณถึงมั่นใจว่า ผมไม่รู้อะไรเลย ผมคิดว่า คุณอาจเป็นสายลับ หรือว่ารู้จักกับฆาตกร หรือฆาตกรจะเป็นเพื่อนกับเธอ หรือเธอเป็นลูกสาวฆาตกร! ทำไมมาตามหาผมทั้งๆทียังหาทางออกไม่ได้” “ ฉันเป็นห่วงคุณ ฉันรู้สึกไม่ดีที่ทิ้งคุณไว้คนเดียวคืนนั้น” “สามีคุณกลับมาแล้วหรอ เพราะผมเหมือนสามีคุณใช่ไหม..... ยังไม่ได้กินข้าวเย็นใช่ไหม ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ ผมไม่มีเงินมากนะแต่ผมจะช่วยคุณ ผมเป็นหนี้ชีวิตคุณ” คังชอลตัดบทแล้วพาเธอไปที่ตลาด
เขาพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า เพราะเห็นว่าเธอยังใส่ชุดเดิม เขาว่าอาจจะดูน่าอาย แต่เขาไม่มีเงินซื้อชุดแพงๆให้ เขามีเงินเยอะก็จริง แต่ตอนนี้ยังใช้เงินพวกนั้นไม่ได้ ควรประหยัดหน่อย ถ้ามีเงินเยอะคงซื้อชุดราคาสามพันเหรียญให้เธอได้
จากนั้นเขาไปซื้อไอศกรีมมาให้เธอ เขาพยายามเอาใจเธอ ทำหวานใส่ ขอชิมไอศกรีมที่มือเธอ แล้วยังเอาของเขาให้เธอด้วย เธอคิดว่ามันแปลกมากเลยที่เขาเป็นแบบนี้ จริงๆเขาควรหลบซ่อนตัวสิ แต่ทำไมพาเธอมาเดินตลาดแบบนี้ ไม่กลัวคนเห็นหรอ แล้วทำไมเขาถึงทำตัวเหมือนรู้จักเธอดีทุกอย่างแถมซื้อของให้ด้วย เขาว่า “ถ้าเรื่องไม่สมเหตุสมผลเกิดขึ้นกับคุณตลอดเวลา คุณก็คงสติแตกเหมือนกัน ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรแล้ว ทั้งเดือนที่ผ่านมา ผมพยายามคิดทุกอย่างแต่ก็หาทางออกไม่ได้ ตอนนี้ผมมีสองตัวเลือก หนีต่อไปหรือยอมมอบตัว ถ้าโดนจับได้ก็คงติดคุกตลอดชีวิต ตอนนี้เราทำสองอย่างแล้วนะ ช้อปปื้งแล้วก็กินไอศกรีม งั้นต่อไป ไปซื้อของกัน ”
เขาพาเธอไปที่ซุปเปอร์มาเกต เลือกซื้อของกัน แล้วพาเธอกลับบ้าน เขาจะทำสปาเก็ตตี้ให้เธอทาน ยอนจูว่า “คุณทำอาหารไม่เป็นนี่” เขาว่า ”ใครบอกว่าทำไมเป็น ก็จริงนั้นแหละ แต่ผมดูในอินเตอร์เน็ตเอานะ ผมอยากทำให้คุณทาน” เขาใช้เธอไปล้างผัก เธอรู้สืกได้ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างเขาดูแปลกไปมาก ขณะที่กำลังเดินไปเธอได้ยินเขาพูดกับตัวเอง “ตอนนี้ก็ทำสี่อย่างแล้วนะ ถ้าทำอีกสองอย่างภารกิจของวันนี้ก็ครบแล้ว” เธอชะงัก แล้วทำตาโต เธอนึกถึงสมุดเล่มนั้น ที่คังชอลให้เธอติดโพสอิทไว้ว่าอยากให้เขาทำหวานแบบไหนบ้าง อย่างแรก ไปซื้อของกัน สองไปกินเค้กด้วยกัน ไปช้อปปิ้ง แล้วก็ทำอาหารด้วยกัน เธอหันวับกลับมาที่เขา “คุณเพิ่งพูดว่าอะไรนะ คุณพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับภารกิจ” “ อ๋อ เรื่องนั้นหรอ ก็ภารกิจที่ทำเรื่องสวีทสิบอย่างต่อวันไง คุณบอกว่า สามีหายตัวไป ตอนที่ทำภารกิจได้แค่สี่อย่างเอง ผมเลยอยากทำภารกิจนั้นแทนสามีคุณ เพราะคุณช่วยชีวิตผมไว้” “ แล้วคุณรู้ได้ยังไง ฉันไม่เคยพูดเกี่ยวกับภารกิจเลยนะ” “ผมอ่านเอานะ” แล้วเขาก็เดินไปหยิบหนังสือการ์ตูน W มาให้เธอดู มันคือเล่มที่ 34 เธอตกใจมาก เขาถามเธอรู้จักเว็บตูนนี่ไหม “ผมอ่านจากในนี้ สามีคุณใจร้ายมากเลยนะที่ทำแบบนี้กับภรรยาได้ลงคอ” หลังจากที่เขากลับมาอยู่ที่บ้านนี้ไม่นาน โดยุนก็มาหาเขา พวกเขาติดต่อกันตลอด คังชอลถามถึงยอนจู โดยุนไปสืบที่โรงพยาบาลที่เจอกันครั้งแรกให้ กลับพบหมอคนหนึ่ง นำหนังสือเล่มนี้มาให้เขา หมอบอกว่าเจอตกอยู่ในห้องพักของหมอ เปิดอ่านเห็นมีชื่อคังชอล จึงเก็บไว้ให้ โดยุนจึงยื่นให้คังชอล ตอนแรกคังชอลก็ไม่ได้สนในเป็นพิเศษ แต่พอได้เริ่มอ่านดู กลับรู้สึกว่า เรื่องราวมันแปลกๆๆ ในนั้นมีชื่อคนที่เขารู้จักทุกคน มีชื่อโอยอนจูด้วยที่สำคัญ เขาจึงคิดว่าการ์ตูนเล่มนี้เป็นของเธอ นั้นคือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมมอบตัว เขาต้องการเจอเธอ เพื่อถามความจริงว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ “ คุณได้อ่านเล่มถัดไปหรือยัง หลังจากเล่มนี้เกิดอะไรขึ้นกับคังชอลและยอนจู คังชอลลืมยอนจูตลอดไปหรือเปล่า ตอบผมมาสิ สามีคุณที่อยู่ๆ ก็หายไป คือผมใช่ไหม!!!”
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร โปรดติดตามตอนต่อไป
Review-Series-By-Pae
https://pp-review-series.bloggang.com
https://pp-review-series.blogspot.com/
https://www.blockdit.com/pae
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก www.imbc.com, http://www.anewkindofhobby.com,
ติดตามดูซีรีส์ได้ที่ www.viu.com
