Ep.2 W Two Worlds

Review W 2 Worlds Ep.2

“การ์ตูนออนไลน์ที่ดีที่สุดของเกาหลี ด้วยยอดขายกว่าสิบล้านเล่ม ดับเบิลยู W”

คังชอล พระเอกของเรื่อง เป็นนักกีฬายิงปืนเหรียญทอง ครอบครัวของเขาถูกฆาตกรรมอย่างปริศนา ชอลถูกสั่งประหารด้วยข้อหาฆ่าพ่อแม่ตัวเอง แต่ในท้ายที่สุดแล้ว เขาได้รับการปล่อยตัว ชีวิตของเขาต้องตกต่ำถึงก้นเหว

ชอลตัดสินใจที่จะฆ่าตัวตาย และในขณะนั้นเอง เขาเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา ชอลกลายเป็นมหาเศรษฐีด้วยทรัพย์สินกว่า 800 ล้านดอลลาร์

ในขณะที่ทำการตามหาฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าครอบครัวของเขา ชอลถูกลวงไปด้วยโทรศัพท์ที่น่าสงสัย ในขณะเดียวกัน นักวาดการ์ตูนยอดฮิตอย่างเรื่องดับเบิลยู W โอ ซองมูก็หายตัวไป โอ ยอนจู ลูกสาวของเขาถูกใครสักคนดึงเข้าไปในการ์ตูน และได้ช่วยชีวิตของชอลเอาไว้ สำหรับชอล ยอนจูเป็นผู้หญิงลึกลับที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้และหายตัวไป เขาเริ่มออกตามหาเธอ

หลังจากที่ยอนจูกลับออกมาจากโลกของเว็บตูน เธอนอนครุ่นคิดอย่างหนักว่าชอลจะเป็นอย่างไร พ่อเธอหายไปไหนนะทำไมยังไม่กลับมา เธอจึงตัดสินใจโทรหาซูบง เธอว่าพ่อไม่ได้หนีออกจากบ้าน แต่พ่อน่าจะถูกลักพาตัวไป คืนนั้นพ่อวาดการ์ตูนแล้วก็ถูกดึงเข้าไปในเว็บตูน เหมือนกับเธอที่โดนแน่ๆ! พ่อยังคงติดอยู่ในนั้น เธอไม่รู้ว่าใครพาเธอเข้าไป แต่นั่นทำให้ติดต่อพ่อไม่ได้ ซูบงแย้งว่า อาจารย์ถูกดึงเข้าไปในเว็บตูนได้ยังไง พี่กำลังพูดเหลวไหล ไร้สาระมาก อาจารย์เป็นคนวาดทุกอย่าง แถมตัวเขาเองวาดพื้นหลังอีกด้วย มันเป็นแค่การ์ตูน แล้วมันจะเป็นเรื่องจริงได้ยังไง คิดว่าเขาจะจำลายเส้นของอาจารย์ไม่ได้เชียวหรอ แล้วตัวเขาก็รู้จักอาจารย์ดีกว่ายอนจูด้วย ซูบงเริ่มโกรธ ในขณะที่กำลังคุยกันอยู่ จู่ๆพ่อของเธอก็โผล่กลับมาที่บ้าน “อาจารย์!!” ทำให้เค้าทั้งสองตกใจมาก ยอนจูจึงรีบไปหาพ่อเธอที่บ้านทันที

พอเธอมาถึงทุกคนบอกเธอว่าไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหนมา เขาดูผอมลงไปมาก โอ ซองมูกำลังคิดอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา ยอนจูเรียกเขาถึงสองหน เขาจึงหันมา เธอบอกเกิดอะไรขึ้น เธอเป็นห่วงเขา หายไปไหนมาแล้วทำไมติดต่อไม่ได้ เขาตอบเลี่ยงๆ ไปมาหลายที่ เขาถามเธอว่า ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม เอ๊ะ ถามทำไมคะ! ช่างเถอะไม่เป็นไรก็ดีแล้ว (เขาเหมือนจะรู้ว่าเธอหายไปไหนมา) เธอถามถึงเรื่องดับเบิลยู W แล้วเขาตัดบทว่า ต้องคิดตัวละครหญิงขึ้นมาใหม่ แล้วคิดไม่ออกก็เลยวาดตัวละครที่เหมือนเธอขึ้นมา มันง่ายมาก แปลกหรือเปล่า เธอถามย้ำว่าเขาวาดเองจริงๆใช่ไหม สองตอนล่าสุด ถ้าเขาไม่วาดแล้วใครจะวาดได้อีก หมายความว่าไง เขาเหนื่อยมากอยากจะเขียนต่อให้จบ แล้วก็พักเสียที เอาไว้หายเหนื่อยแล้วจะโทรหา เขาไล่เธอให้กลับไปทำงาน เธอออกมาอย่างค้างคาใจ
หลังจากเธอออกมา เขาก็เริ่มวาดอีกครั้ง คืนนั้นเขาเรียกซูบงเข้าไปให้หาข้อมูลเรื่องยาพิษให้หน่อยเอาที่หาได้ในโรงพยาบาล ยอนจูยังนั่งคิดใจลอยไปเรื่อย เพื่อนเธอจึงร่วมหัวแกล้งเธอให้ออกไปซื้อขนมทั้งๆที่ฝนยังตกอยู่ เธอตกใจแบบงงๆ จึงออกไปซื้อให้พวกเขา เมื่อมาถึงร้านเธอส่งข้อความถึงซูบงว่ายุ่งไหม เขาตอบคุยได้ เธอก็รีบโทรหาเขาทันที ตอนล่าสุดเกี่ยวกับอะไร เขาว่าอาจารย์น่าจะฆ่าชอลอีกแล้ว เธอตกใจ!

                นางพยาบาลกำลังเตรียมยาไปฉีดให้คังชอล จู่ๆก็มีโทรศัพท์ลึกลับมาบอกให้เธอลงมือสลับยาให้เป็นยาพิษ(โพแทสเซียม)  แทนยาฆ่าเชื้อ เธอรู้สึกกลัวแต่ก็หยิบขวดยาเปลี่ยน (โอ ซองมูกำลังวาดฉากที่มีคนบงการให้พยาบาลวางยาคังชอล) ถ้าฉีดโพแทสเซียมเข้าเส้นเลือดหัวใจจะหยุดเต้น เธอกระวนกระวายใจมากหลังจากวางโทรศัพท์จากซูบง พอเธอเดินออกมาหน้าร้านกำลังจะกลับ เธอนึกถึงตอนที่ได้ช่วยชีวิตคังชอล เธอจึงเปลี่ยนใจโทรหาพ่อของเธอ เกลี้ยงกล่อมให้เขาล้มเลิกความตั้งใจที่จะฆ่าคังชอล

                พ่อเธอรับสาย เขากำลังดูยุ่งอยู่ จึงถามมีอะไรถึงโทรมาเวลานี้ เธอถามว่าจะให้คังชอลตายจริงๆเหรอ ทำไมต้องฆ่าเขาด้วย เขายังจับฆาตกรตัวจริงไม่ได้เลย เขาว่าเธอจะก้าวก่ายงานของเขาหรอ แล้วใครกำหนดไว้ล่ะ ว่าพระเอกต้องทำทุกอย่างได้ก่อนตาย เขาเป็นคนเขียน เธอตัดพ้อพ่อของเธอว่าไม่ยุติธรรม แล้วจะให้คังชอลรอดตั้งแต่แรกทำไปล่ะ ถ้าจะให้เขาตายอยู่ดี ในเมื่อเขารอดมาได้แล้ว คนอ่านจะคิดว่ามันไม่สมเหตุสมผล “แล้วลูกไปทำเรื่องไม่เข้าท่าทำไมล่ะ” เธอตกใจที่ได้ยิน เขาหลุดปากบอกเธอ เธอคะยั้นคะยอให้เขาบอกเหตุผล หมายความว่าเขารู้ว่าเธอเข้าไปช่วยคังชอลใช่ไหม เขารีบปฏิเสธเธอเสียงแข็ง “พ่อไม่ได้วาดสองฉากนั้นใช่ไหมคะ” ถ้าเธอพูดอะไรผิดเขาควรอธิบายเธอได้ เขาจะวาดตัวละครคือเธอเองได้ยังไงในเมื่อวันนั้นเธอใส่ชุดใหม่ที่เพิ่งครั้งแรก เหมือนตั้งแต่หัวจรดเท้า คังชอลต้องมีชีวิตจริงๆแน่ เธอเจอเขา เลือดของเขาอุ่นแล้วหัวใจก็เต้นด้วย สายตาเขาก็ยังจำได้ติดตา เขามีชีวิตได้ยังกัน เขาตอบว่าเพราะแบบนี้เขาจึงต้องให้คังชอลตายไปซะ!! เธอท้วงนั่นคือการฆ่าคนนะ คังชอลมีชีวิต พ่อทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าพ่อฆ่าคนที่มีชีวิตมันคือฆาตกรรมนะ! เดี๋ยวเธอจะไปหา ฮัลโหล ฮัลโหลสายถูกตัดไป! พ่อเธอรีบโทรกลับ แต่ไม่สามารถติดต่อเธอได้ (หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้......)

รายงานข่าว (การหักภาษีจาก จะไม่มีการคืนเงิน.....) เธอยืนงงๆ ฝนไม่ตกแล้วร้านที่เธอออกมากลับเป็นร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าต่อไปเป็น เธอได้ยินข่าวจึงหันไปดู (ประธานคังชอลถูกลอบทำร้ายได้ครบสิบวัน และตำรวจยังไม่สามารถหาหลักฐานได้ เพราะการสืบสวนยังไม่คืบหน้า ตอนนี้ตำรวจกำลังตามหาแพทย์หญิงที่เป็นพยานหลักฐานเพียงคนเดียว มีข้อสันนิษฐานว่า แพทย์หญิงคนนั้นอายุยี่สิบปลายๆ ถึงสามสิบต้นๆ เป็นข้อมูลเพียงอย่างเดียวที่ตำรวจมี ทางโรงพยาบาลฮันกุกซองจินได้เผยว่า การผ่าตัดประธานคังเป็นไปได้ด้วยดี และอาการดีขึ้นตามลำดับ) “คังชอล” เธอรีบโบกรถแท็กซี่เพื่อไปโรงพยาบาลตามข่าวทันที แต่ก็ต้องลงจากรถมาเพราะโรงพยาบาลมยองเซของเธอก็คือโรงพยาบาลฮันกุกซองจินนั้นเอง (ซูบงเป็นคนวาด) มันอยู่แค่ตรงข้ามเธอ จึงรีบวิ่งไปในโรงพยาบาลทันที

                พยาบาลคนนั้นกำลังนำยามาฉีดใหคังชอล เธอผ่านบอดี้การ์ดเข้ามาได้อย่างไม่มีพิรุธ เธอกำลังเตรียมยานั้นในเข็ม ยอนจูวิ่งไปถามห้องที่ประชาสัมพันธ์ แต่ไม่มีใครบอกได้เพื่อความปลอดภัยของคังชอล เธอมองไปรอบๆทุกสิ่งเหมือนกับโรงพยาบาลเธอเป๊ะ! เธอจึงเดาว่าน่าจะอยู่ชั้นไหนได้ เธอทำตัวเนียนตามพวกหมอขึ้นไป เธอหลบขึ้นมาถึงชั้นVIP  นางพยาบาลคนนั้นลังเลอยู่ว่าจะฉีดไหม เธอลงมือฉีดเดินยาที่สายยา (โอ ซองมูวาดเสร็จก็ดื่มไปอึกใหญ่ แต่ปรากฏว่าภาพถัดไปโผล่ขึ้นมาทั้งๆที่เขายังไม่วาด) จังหวะนั้น ยอนจูก็รีบมาผลักเธออกไปแล้วดึงสายยาออก

“คุณเป็นอะไรไหม” (พ่อเธอถึงกับกัดฟัน) เธอโวยวายว่า “ฉันถามว่าคุณเป็นอะไรไหม” “แล้วมีอะไรผิดปกติเหรอ” “นี่ไม่ใช่ยาฆ่าเชื้อ แต่เป็นโพแทสเซียมทำให้หัวใจวายได้ พยาบาลคนนั้นตกใจ รีบวิ่งหนีออกไป พวกบอดี้การ์ดหน้าห้องตามไปจับตัวเธอ ยอนจูก้มลงเก็บเข็มฉีดมาดูถึงได้รู้ว่าเธอยังไม่ทันได้ฉีด เธอโล่งใจ “แล้วคุณรู้ได้ยังไง” คังชอลถามเธอ เธอชะงักไป “เอิ่มบังเอิญผ่านมานะค่ะ พยาบาลคนนั้นดูท่าทางน่าสงสัย” คังชอลมองอย่างไม่เชื่อ หมอและพยาบาลของที่นี่เข้ามา เธอรีบอธิบายว่าพยาบาลคนนั้นเปลี่ยนยาฆ่าเชื้อเป็นโพแทสเซียม ในเมื่อหมอเจ้าของไข้มาแล้วเธอจึงขอลา แต่คังชอลรั้งเธอเอาไว้ “โอ ยอนจู คุณคือโอ ยอนจูใช่ไหม” ทุกคนได้ยินจึงพากันมองหน้าเธอ “ในที่สุดก็ได้เจอตัวสักทีนะ คุณโอ ยอนจู” (โอ ซองมูเห็นเหตุการณ์ดังนั้นจึงผิดหวังอย่างมาก)

                เธอนั่งตัวสั่นอยู่ข้างเตียงคังชอล กระวนกระวายอยากกลับเต็มที่ เขาเริ่มถามเธอ “ทำไมคุณมาอยู่ที่โรงพยาบาลนี่” “คือ...เพราะว่า...ฉันทำงานที่โรงพยาบาลมยองเซ”  คังชอลแย้ง “แต่มันไม่มีมหาลัยนั้นนี่” “อ๋อ มันปิดไปแล้ว..ตอนนี้ฉันก็เลยเป็นคนตกงานนะค่ะ” เขาดูไม่เชื่อ “แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ไม่ได้ทำงานที่นี่แล้วนี่

แล้วมาอยู่นี่ได้ยังไง” “คือ......คุณตามหาฉันหรอค่ะ” เธอรีบตัดบท “ฉันเห็นข่าวว่าคุณกำลังตามหาพยาน” ไหนบอกว่าบังเอิญมาที่นี่” “ก็ฉันบังเอิญเห็นพยาบาลคนนั้น แล้วเธอก็ดูน่าสงสัย ไม่ใช่บังเอิญมาที่โรงพยาบาลนี้ ฉันมาที่นี้เพื่อเจอคุณนะคะ” เธอแก้ตัวน้ำขุ่นๆๆ เขายิ้ม

เธอโซฮีเปิดประตูห้องเข้ามา เธอรู้เรื่องนางพยาบาลคนนั้นจะทำร้ายคังชอลก็เป็นห่วงเขามาก (นี่มันยุนโซฮี ไม่ใช่หรอ ใช่เลย นางเองนี่นา เป็นเลขาของคังชอล แล้วก็เป็นเพื่อนด้วย

ถ้าอย่างนั้น ชายคนนี้ก็คือ ซอ โดยุน เขาเก่งเรื่องศิลปะการต่อสู้ เป็นมือขวาของคังชอล) โซฮีถามว่าเธอคนนี้คือโอ ยอนจูใช่ไหม ทำไมถึงมากันที่นี่ เธอตามหาจนแทบตายแล้ว ทำไมถึงติดต่อเธอไม่ได้ แล้วก็ไม่มีโรงพยาบาลมยองเซด้วย คังชอลพูดแทนยอนจู ว่าเธออธิบายมาหมดแล้วเมื่อกี้ โซฮีว่ายอนจูสวยมากนะทำไมคังชอลบอกว่าไม่สวย คังชอลรีบปฏิเสธ ใครบอกว่าไม่สวย (ยอนจูนึกถึงตอนที่อ่านเว็บตูน คังชอลพูดแบบนั้นจริงๆ เธอจำได้ขึ้นใจ) “ไม่เห็นต้องพูดอย่างใจอย่างเลย คุณบอกว่าถ้าฉันสวยละก็โลกนี่ก็ไม่มีคนขี้เหร่แล้ว” ทุกคนมองหน้าเธออย่างฉับพลัน (ทำไงดี ฉันอ่านมาจากเว็บตูนนี่นา) “คุณรู้ได้ยังไง” โซฮีถามเธอ “คือ.....ขอโทษนะคะ แต่ขอคุยกับเขาสองคนได้ไหมคะ” เธอส่งสายตาบังคับให้คังชอลยอมรับ แล้วเขาก็ให้ทุกคนออกไป

                เธอยื่นขอต่อรองกับคังชอลว่าเธอเป็นคนช่วยชีวิตเขา ดังนั้นเขาต้องช่วยเธอบ้างโดยการให้เธอหนีออกจากที่นี้ไปอย่างเงียบ เพราะเธอให้ตำรวจสอบปากคำไม่ได้ เป็นพยานก็ไม่ได้ ดังนั้นปล่อยเธอไปเถอะ คังชอลปฏิเสธเธอ ถ้าเธอบริสุทธิ์จริงต้องให้ปากคำกับตำรวจถ้าไม่ทำแสดงว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับคนร้าย  เธอรีบบอกว่า เธอรู้ดีว่า คังชอลเชื่อในตัวเธอ (คังชอลคิดหนัก ดูเหมือนว่าเธอจะรู้จักเขาเป็นอย่างดี) เธอพูดว่า “คุณคิดว่าฉันอาจจะเป็นกุญแจที่จะไขปริศนาในชีวิตเขาได้” คังชอลตกใจมากที่เธอรู้ ถ้าเขาอยากรู้ว่าเธอเป็นใครต้องยอมปล่อยเธอไปก่อน แล้วจะบอกเขาที่หลัง เขาจึงโทรเรียกบอดี้การ์ดให้เครียร์ทางให้เธอแล้วพาเธอหนีออกไปก่อนที่ตำรวจจะมาถึง ก่อนที่เธอจะออกมา คังชอลให้มือถือกับเธอจะได้ติดต่อเธอได้

                เธอออกมานั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาล เธอไม่มีที่ไป เธอรอเวลาให้มันหมด หลังจากที่เธออกจากรพ.มาได้ 30นาที เธอคิดในใจว่าเดี๋ยวคงได้กลับไปในโลกของเธอ แต่ไม่ใช่ อยู่ๆๆเวลาก็เดินหมุนอย่างรวดเร็วผ่านไปสองเดือน แต่เธอยังคงนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ที่เดิม แล้วคังชอลก็โทรหาเธอ เค้าว่าจะไปรับเธอที่นั้น และมารับเธอที่นั้น ตอนนี้เธอใกล้จะสติแตกแล้ว แต่เธอก็ขึ้นรถไปกลับเค้าโดยดี

คังชอลเริ่มถามเธอ เธอตอบแบบกระอักกระอ่วน (คุณยอนจู คุณหนาวหรือเปล่า) ทั้งที่อากาศร้อนมากแต่เธอกลับใส่เสื้อกันหนาว แถมยังเป็นชุดเดิม คังชอลเห็นดังนั้นจึงพายอนจูไปซื้อชุดใหม่ให้ที่ร้านสุดหรู

เธอกำลังครุ่นคิดอย่างหนักทำอย่างไรถึงจะกลับไปได้นะ และเธอก็คิดแผนการได้ดังนั้นเธอจึงรีบเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไปหาคังชอลทันที และทำในสิ่งที่ทุกคนไม่คาดฝัน เธอตบหน้าเค้าอย่างจัง ทั้งตัวเธอเองและทุกคนดูตกใจมาก แต่คังชอลแค่แปลกใจ เธอคิดในใจ ทำไมไม่ได้ผล ต้องมีอะไรสักอย่างสิ และเธอก็เปลี่ยนแผน ดังนั้นเธอจึงจูบคัลชอล แต่มันกลับได้ผลอย่างที่เธอคาดเอาไว้ มันมีตัวอักษรว่า"โปรดติดตามตอนต่อไป" เธอเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที และเธอสามารถกลับมายังโลกของเธอได้และได้ทิ้งความตกใจทั้งหมดไว้ที่คังชอลผู้โดนจู่โจมแบบไม่ตั้งตัว คังชอลรีบเดินตามเธอเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ปรากฏว่าเธอไม่อยู่แล้วเค้าเลยออกจากร้านมาด้วยความงงงวย

ในขณะที่เค้ากำลังขับรถออกมากลับมีรถ10ล้อ กำลังวิ่งด้วยความเร็วเปลี่ยนเลนวิ่งมาด้วยความเร็วสูงและพุ่งมาที่เค้า คังชอลตกใจมากและเหยียบเบรก รถกำลังจะชนกัน แต่แล้วทุกอย่างกลับหยุดนิ่ง มีคังชอลเพียงคนเดียวที่ยังขยับได้อยู่ เค้าตกใจมากหันมองรอบๆ ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหว เค้าจึงหักพวกมาลัยอย่างสุดกำลังแล้วเหยียบคันเร่งเพื่อที่จะได้หลบรถ10ล้อคันนั้นให้พ้น‼‼‼

จริงๆแล้วมันคือความตั้งใจของโอซองมูที่ต้องการจะฆ่าอีกแล้ว

เค้าวาดมันไว้ แต่แล้วภาพวาดกลับไม่เป็นอย่างที่เค้าวาด เค้ารู้สึกเจ็บใจมาก

เค้ารอดมาได้อย่างหวุดหวิด
โปรดติดตามตอนต่อไปนะค่ะ

Review-Series-By-Pae

https://pp-review-series.bloggang.com

https://pp-review-series.blogspot.com/
https://pp-review-series.blogspot.com/2020/05/ep2-w-two-worlds.html

https://www.blockdit.com/pae

ขอขอบคุณภาพสวยๆจาก http://www.imbc.com/